Savaşa Hayır Şiiri - Zehra Atasoy

Kırmayın çiçekleri
İncitmeyin çocukları
Onlar suçsuz
Masum ve günahsız.

Onların ne Saddam’ın füzelerinden
Ne Bush’un petrol hayallerinden
Ne de bu anlamsız savaşın nedenlerinden
Hiçbir şeyden haberleri yok

Atmayın bombaları
Kirletmeyin dünyayı
Orada çiçekler ağaçlar
Neşe ile koşan çocuklar var
Onların tek düşleri
Barış içinde büyümek
Ve tertemiz bir dünyada yaşamak

Açmayın tankları tüfekleri
İndirmeyin namlunun uçundaki çiçekleri
Onları yıllardır demir zeminde
Sevgimizle sulayıp yaşatmaya çalışıyoruz
Kırmayın inancımızı umudumuzu
Her şeye rağmen barış için çabalıyoruz.

Geçmesin semadan savaş uçakları
Felakete doğru çizmesin rotaları
Çizdikleri tek şey
Bir sevgilinin sevdiği için
Göklere çizdirdiği kalp olsun

Tüm dünya ayağa kalkmış “dur” diyor
Amerika neden bunu duymuyor?
Saddam’ın tek düşündüğü füzeleri
Halkı açlık sefalet içinde kıvranıyor
O ise diktatörlükte direniyor
Tüm ülkeler “çekil” diyor dinlemiyor
İki kişilik savaş değil bu
İnsanlar ölüyor
Çocuklar babasız analar gözü yaşlı
Kadınlar dul kalıyor
Sadece onların değil
Tüm insanlığın yüreği yanıyor

İnsanlar toplanmış göç ediyor
Çocuklar neden okula gitmiyor?
Güvensiz vahşet içinde büyüyor
Bir çocuk sarılmış annesine korkuyor
“Biz neden evimizden gidiyoruz” diyor
Bu yaşadıklarına bir anlam veremiyor
Soran gözlerle çevresine bakıyor

Başka bir çocuk
“Anne babam nerede, neden bizimle gelmiyor” diyor
Babasının canlı kalkan olarak öleceğini bilmiyor
Kadın Bağdat’tan önce
İçinde patlayan bombanın açısı ile
“Baban sonra gelecek” diyor

İnsanlar sevdiklerini, evlerini
Yaşattıkları bütün hayallerini
Uğruna verdikleri ömürlerini
Her şeylerini bırakıp gidiyorlar

Kırmayın ümitleri
İncitmeyin çocukları
İndirmeyin namlunun uçundaki çiçekleri
Biz insanları seviyoruz
Biz savaş istemiyoruz