Savaş Yorgunu Çocuklar Şiiri - Aliş Gülden

umudumuz
savaş yorgunu çocuklar
yitik ülkelerden geliyorlar
kısık yemyeşil gözleriyle güneşe bakarken
ağır yükler omuzlarında
taşırlarken toprak toprak
hayata küsmüş
dünyanın öbür ucundan bu yana mülteci
parklarda sokaklarda köşe başlarında yalın ayak
ellerinden bileklerine
çatlamış ayakları topuklarına kadar
gözlerinde kurşun grisi renkler
yıldızları göremez kara bulutlar geçerken gökyüzünden yaprak yaprak
soluk yüzleri sokak çocukları gibi
dudakları öfkeden çatlak tıpkı bizimki gibi
sıkılmış yumruklar
mazot rengi kül olmuş duygular
aynı bizimki gibi
ezikliği
öfkesi
kaygısı
kavgası
vede isyanı
dünyanın öbür yanına
büyür büyür yel olur gider kainat ötesine
kümelenmiş toz bulutları
geçiyor üstümüzden
su hava güneş
barut kan kurşun kokusuyla ağırlaşmış
toz toprak sarı saçları
bozarmış
yaşanmamış yıllar buharlaşmış ömürler
savaş vurgunu
gönül yorgunu
yetim çocuklar
yemeden horuz şekerlerini
çevirmeden çemberlerini
geride bıraktıklarını düşünmeden
vatan bir orman gibi yanarken
yangını söndürmek için
dalmışlar yangının ortasına
minicik yürekler
zulmün yüz tuttuğu yerde
demişler
yok uzun yaşamak
ölümü öldürmek için
zulmü durdurmak için
düşmüş yollara binlerce
çocuklar
çocuklar
yarınlar sizin
sizde umutlar

agustos/2013
aliş gülden (aliş gülden)