Savaş Ve Sanat Şiiri - Ethem Çelik

Baharın gelişi
Ölmeyi düşünmediğimiz güzel günler
Hayat fışkırıyor taştan topraktan
Kaçıncıya görüyorum bu ağacın çiçeklendiğini
Ve kaçıncıya okuyorum gazetelerde idam haberlerini
Becerebilsem tutardım pervanesinden
Geçmesin diye üzerlerinden bombardıman uçakları
Ceplerinde buğdayla kuşları besleyen çocukların
Tutardım namludan çıkan kurşunları
Mayına basan ayakları
Pusu kuran puştları
Kıvırırker rüzgar saçlarını engerek gibi
Tutardım bahar kamuflajlı çiçekli eteğinden
Ama ellerim yosun bağlamış kaya kadar kaygan
Yağmur suyu yemiş toprak kadar balçıktır
Belki sen belki ben
Tuttuğumuzda güzelleşecek olana dokunamıyorsak bile
Tabiatın coşkusuyla diksekte meyvesi olmayan bir ağacı ve bol suyla beslesekte kökünü
Rahmini doldurabileceğim bir kadına aşıksam delikanlı çağımda
Herhangi biri dinletebiliyorsa benim köylüme caz müziklerini
Göz yaşı döküyorsak kendi ölümüne ağlayamayan cesetler için
Bir otomobilin rahatlığıyla dolaşıyorken caddelerde tanklar
Saklanıyorsam sokakların izbe köşelerinde
Ölmeden önce şiir yazmak
Bir taşı yontup çekiçle
Sana benzetmek
Aşksız ve savaşsız resimler çizmek için
Mesela ne kadar çok isterdim piyano çalmayı
Bir sonat besteleyip
Öldükten sonra bile ölümsüz olmak için
Adımın sanatla anılması için
Ve hala saklanmaktaysam sokaklarda
Irmaklar denizlere dökülürken
Topraklar sürülürken
Ekinler ekilirken
Ağaçlar budanırken
Hasatlar toplanırken
Sen bir trenin içinde
Dilimin dönmediği ülkelere gidiyorken
Saklanmaktaysam hala
Bırakıp bu şehri
Uçmayı öğrenip kuşlardan
Süzülerek geleceğim sana