Şavaş ve Çocuklar Şiiri - Nadir Kaya

En son hatırladığı;
uykulu gözleri,
ay ışığı,
karşı mahalleden gelen köpek sesleri
ve penceresinden yanaklarına uzanan,
kücük bir yıldızın elleri.

Korkunç bir patlamayla uyandı,
ilk ışıklsarıyla güneşin.
Acı ve toz içindeydi;
dağlar, ağaçlar
yitip giden dünya,
ve çığlık çığlığa uçuşan kuşlar.
Şu sözler döküldü,
toprak dolu ağzından.
Ey insanlar,
kalbinizdeki iyilik kadar olsun,
ışığı göreceğiniz sabahlar.
Sonra tutup güneşin ellerini
uçup gitti.
Daha önce giden,
tüm melekler gibi.
N. KAYA