Savaş ve Çocuklar Şiiri - Bekir Sami Ünsal

En büyük mağdurdur çocuk savaşta
Kalır oyuncağı, hayalde düşte
Kimi henüz birde, kimi on beşte
Yetim kalır, boynun büker çocuklar

Baba diyemeden babadan olur
Anneyi bilmeden, anne kaybolur
Kim bilir kimlerin eline kalır
Çaresiz gözlerle bakar çocuklar

Kiminin bıyığı terlemiş henüz
Aile kaybolmuş, o kalmış yalnız
Açlık sefaletten sararmış beniz
Ne tez çocukluktan çıkar çocuklar

Yaşantısı olmuş, bitmeyen zulüm
Gördüğü kin, nefret, gözyaşı, ölüm.
Yaşam gerçek değil, sanki bir filim
Protez kol bacak takar çocuklar

Derler, harap oldu binalarımız
Kimler sarar gayri yaralarımız
Doğurmaz olaydı analarımız
Dünyada olmaktan bıkar çocuklar

Haksöyler, dileğim savaş olmasın
Yeryüzünde, baskı-zulüm kalmasın
Her çocuk bir çiçek, n’olur solmasın
Yürekleri dağlar, yakar çocuklar