Savaş Mutluluk Getirecek

Bir bomba, bazen mutluluktur,
Tam tepelerinde patladığında,
Top oynayan çocukların.
Bir sevgi seli olur,
Bacaklar, kollar koptuğunda,
Mis gibi kokusu gelir kanın.
Patlayan mermisiyle şifa bulur,
Cayır cayır yandığında,
Kaçamayan hastalar, roketatarın.
Acılar bir arya olur.
Çığlıklar olur, bir senfoni.
Elbette yeşerecektir demokrasi,
Ortadoğu’nun kara bağrında,
Mermi yağmuru altında.
İnsan yıkımlarla, ölümle huzur bulur.
Önemli değil, ölsün tüm askerler.
Gururdur, ölüm haberi geldiğinde.
Aldırmaz onları sevenler, bekleyenler.
Ne güzel ölecek Hasan’lar, Marya’lar,
Ayşe’ler, Coni’ler.
Alkışlayacak kurtarıcıları,
Hayatta kalanlar, kalmayı başaranlar,
Yaşadıklarına hayat denirse eğer.
Kutsayacak duaları,
Çocuğu açlıktan ölen bir annenin,
Asil kurtarıcıları.
Kıyımlara şükredecek,
Arabasına koyarken benzin,
Okyanuslar ötesindeki bir Amerikalı.
Ya da alkışlanacak mahalli kahramanlar,
Kovuldu diye yabancılar,
Yok olmuşluğun resminde.
“Ey bu gezegende yaşayanlar!
Savaş mutluluk getirecek.
İnsanların yüzü gülecek.
Umut, savaşla büyüyecek.
Kan, kanla temizlenecek”
Diye anlatıyor kurtarıcılar
Ve aynı fikirde mahalli kahramanlar.
Yaşasın Ares’in torunları!
Sizin modanız geçti artık
Çiçek çocukları.
Ey bu gezegende yaşayanlar!
Bilmem siz bunlara inandınız mı?
Benim pek aklım yatmadı.
Kimse düşünmüyor, yaşanmamış hayatları.
Kaldırın başınızı bakın yıldızlara.
Boşuna hayal etmeyin yıldızları.
Söylenen her şey aptallık,
Bakın yazıyorum buraya,
Yıldızlara ulaşacak kadar,
Yaşamayacak insanlık.