geçen gün bir ileti okudum
aynen şöyle yazıyordu
yaşamda hiç kimse bakire değildir
hayat bir kez olsun koyar insana
eyvah ki, ne eyvah
demek ki ben
nereden geçti sanki o resmin elime
badem gözlerine takıldım kaldım
suçlu hissettim kendimi
sensizliğe hüküm giymiş bir suçlu
tüm kapılar açık yaşama
bugün
yine o günlerden biri
bugünü
her gün yaşamak istiyorum
sevgiyle kucak kucağa
ben mi onun kollarında
bütün aşklarım
bir şeyler kazıdı yüreğime
hiç biri
iz bırakmadan gitmedi
hele ki ilk aşkım
ve hele ki sen
hatırlar mısın
seni ilk kez
ağlarken gördüğüm günü
ben hiç unutmadım
hüznün en onulmazını
tattım o gün
gece başını cama dayamış
içeriyi seyrediyordu
camı tıkladı açmam için
girmedi içeri buyur etmeme rağmen
öylece oturduk uzun süre
ben içerde, o dışarda
gül boynun bükmüş
gel de kızma bülbüle
sevginin böylesine
revamıdır bu çile
içim titrer gül için
aylardan ocaktı
fazla da soğuk sayılmazdı
parkası sırtında, kapişonunu çekmiş
atkısını da sarmıştı boğazına
öylesine soğuk da değildi hava
elleri ceplerinde, gözleri uzaklardaydı
sevginin evrenselliğini yaşıyorum
içimde dayanılmaz bir enerji
tüm bedenimi yırtacak gibi
kelimeler yetersiz
dünya dili ile
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!