Savaş Çocuklarının Rüyası Şiiri - Kenan Güç

Bomba sesleri, çığlıklar, korku, karanlık,
Yaşamın kıyısında boğulmuş aylan bebekler,
Çirkince katledilen,
masumiyet yüzlü çocuklarımız,
Dünya uçurumun kenarında,
Bütün anneler, babalar çaresiz haykırıyor!
Dünyayı sevgiye uçuracak,
Bir kıvılcım gözlemekte,
Savaşın çocukları gülümsüyor,
Bir mucize beklemekte
Bir sabah uyandığında,
Bomba sesleri duyuyorsan,
Dünyanın çocuklarını umutsuzca görürsen,
Savaşın çocuklarını hatırla olur mu!
Sahi! Savaşın çocuklarının rüyası olsaydın,
Neleri düşlerdin hiç düşündün mü?
Sen ve ben kavgası olmadan,
Adalet içinde hürce yaşayacağınız,
Bir dünya dilediniz mi hiç?
Küçücük yaşta oyun oynaması gerekirken,
Kelebek oldunuz mu hiç?
Paylaşılamayan neydi oysa ki;
Kimisi mavi gözlü, kimisi siyah gözlü,
Kimisi Filistin de açan tomurcuk,
Bosna da yeşeren ilk cemre,
Kimisi Karabağ da filizlenen çiçek,
Kimisi Ukrayna’dan yardım bekleyen,
Çaresiz bebek,
Ne fark eder ki,
Hepsi de masumiyet yüzlü,
Hepsinin de kaderi çocuk olmak değil mi?
Bazı savaşın çocukları, kışı sever
Masum beyazlığı hatırlatır ona
Bazıları ise sonbaharı sever,
Dökülen her yaprak tanesinde,
Yitirilen umutlarını arar
Acılarını,
Sonbahar yapraklarına yazar bu yüzden
Bazı savaşın çocukları misket oynamayı,
Bazısı da uçurtmayı sever
Hayallerine doğru uçurur uçurtmasını
Gökkuşağına bir ip bağlar,
Ay dedeyi baba yerine koyar
Hayalleri kanatlanır gökyüzüne,
Kelebek olur
Savaşın çocuklarının rüyası olsam
Her yıldız gördüğümde,
Yaşamak için bende varım diyebilsem!
Bir barış tarlam olsa,
Zeytin dalları kondursam,
Savaşın acı yüzüne,
Yaşam gözyaşlarımla sulasam
Dağların ardından parıldayan güneş kadar,
Kurak toprakları sulayan ırmak kadar,
Savaş çocukları ile kenetlensem,
Umutla sarılabilsem yaşama
Uçakların arasından,
Bir uçurtma salsam gökyüzüne,
Rüzgârın kanadına “umut” yazsam,
Uçurtmalarımın arasından kaybolsam,
Bosnalı bir ailenin, boyacı çocuğu olsam
Boyalarımla resimler çizsem balonlara,
Yaşama sevinci çizsem!
Boyasam doyasıya onları, koklasam, sevebilsem
Boyalarımla durdursam savaşı, kanı, vahşeti,
Kırmızıyı yok etsem,
Beyazla boyasam savaşı
Dünyayı kar beyazıyla donatsam,
Göçmen kuşlarına yurt olsam
Erkenden veda etmesem oyuncaklarıma,
Savaşın çocuklarının en güzel rüyası olsam
Benim oyuncaklarım farklıdır savaştan,
Savaş, çiçekleri ezer, parçalar, yok eder
Oyuncaklarımsa, dünyayı ezmeden sevgi dağıtır
Umut besler, hoşgörü dağıtır
Düşler denizine doğru her çocuk birer çiçektir
Her yürek altın pınar olur
El ele verirsen dünyayı, savaşın nefesi kesilir
Balonlar uçak olur
Her gönülde savaşın çocukları,
Yaşayan bir umut,
Ağlamadan koşabilen yarınlar olur
Savaşın çocuklarının rüyası olsam,
Savaşı, şiddeti, cehaleti yok etsem,
Mutlulukla uçuşan kelebeklere dönüşsem
Her bir kelebeğin kanadına,
Barış tohumları yüklesem
Uçurumun kenarından,
Çekip alsam kelebekleri,
Bedenimle sarsam kötülüğü,
Kelebeklerin ömrünü uzatsam
Savaşın çocuklarının rüyası olsam
Gök kapaklarımı her kapattığımda,
Uçak sesleri yerine,
Annemin ninnileri yankılansa,
Hiç bedenim üşümese, açlığımı unutsam
Sessizce, bir el, başımı okşasa
Soğuk betonların üzerinden,
Uyanmasam sabaha,
Salıncağımın üzerine bombalar düşmese,
Kar taneleri ile saklambaç oynasam
“Yurt ta Sulh, Cihanda Sulh” diye,
Doyasıya bağırsam, haykırsam, dünyaya!
Kaderime yeni bir sayfa açsam
Savaşın çocuklarının rüyası olsam
Kan yerine sevgi dağıtıp,
Masallarla yaşasam
Barış ile saklambaç oynayıp,
Geceleri yıldızlarla uyusam
Gökkuşağını anne yerine koyup,
Dünyaya barışı getirsem
Sen bu satırları okurken,
Ben kelebek olup uçsam gökyüzüne,
Sonsuzluğa kanatlansam!
Öyle bir dünya hayal etsem ki,
Savaşın çocuklarının,
En güzel rüyasını anlatsam