Savaş Çocukları Şiiri - Mehmet Çobanoğlu

Ey yaşam cellatları yıkmayın barış köprülerini
Çocuklara dokunmayın
Güle- oynaya oynasınlar
Umutları bol
Lokmaları sıcak olsun
Şırnak Hiroşima
Tatvan Nagazaki
Cizre Halepçe olmasın
Günler ışıksız, güneşsiz
Geceler mehtapsız, yıldızsız kalmasın
Köyleri, şehirleri bombalattıran zalimler
Diyarbakır’a ateş, kül bedenlere de mermi yağmasın

Ey yaşam cellatları bırakın Uğur’ları, Ceylan’ları,
Bırakın Berkin’leri
Öldürmeyin çocukları, bebekleri
Yeter artık! Yaraları büyütmeyin
Bırakın anneler çocuklarına sarılıp hiç ağlamasınlar

Ey yaşam cellatları el çekin çocuklardan
Öldürmeyin onları
Aydınlığı söndürüp
Dünyayı karartmayın
Nusaybin’de Muğdat’ı katledenler
Her çocuğun gülümsemesi ordulara
Her bebeğin gözyaşı saraylara, mabetlere tüm dinlere bedel

Ey yaşam cellatları kadınları, hastaları, yaşlıları
Kurşunlara dizenler
Çiçekleri koparanlar
Mardin’de
Tatvan’da
Muş’ta
El, ayak kesenler
Çocukları öldürerek
Yaşamı zindana
Dünyayı cehenneme çevirenler
Düşlenen güzelliklere kurşun sıkanlar
Elbet, Kürt halkın özgürlük isyanı bir gün
Her hangi bir dağ tepesinde veya bir vadi dibinde boğacak sizi

Ey yaşam cellatları bırakın barbarlığı bırakın vahşeti
Damarına basıp kanattığınız topraklarda
Öldürdüğünüz çocuklar
Yaprak gibi yere düştüler
Kürdistan baştanbaşa kan gölüne döndü
Buna rağmen kulaklar sağır, vicdanlar kör şimdi
Utansın insanlık, utansın bütün dünya utansın taş yürekler
Yükselen özgür vatan isyanında bir gün özgürlük gelecek elbet

20.02.2016
İstanbul