Sonbaharın ilk yaprakları düşüyordu
Sana veda ederken
Unuttum şimdi hangi yılın hangi günüydü
Tek bildiğim bir mavi minibüstü bizi ayıran
Kalbim kağıt kesiği gibi sızlıyordu
Kelimeler düğümlenmişti boğazımda
Başladığım her şiir yarım kalıyor bugün
Satırlarımda yalnızlığın izleri
Kulaklarımda hep aynı ses çınlıyor;
Hoşça kal..
Bir cami avlusuna bıraktım umutlarımı
Hayallerim yetimhane bahçesinde asılı
Ben senin geçmişinin
Beni silemezsin
Beynine hapsettim kendimi
Ne yapsan çıkaramazsın
Hatırlıyor musun?
Henüz yolun başındaydın
BİR PAÇAVRA GİBİ
SOKAĞA ATTIN BENİ
HİÇ Mİ ÜZÜLMEDİN ANNE
AÇ KALDIM, ÜŞÜDÜM
KOVULDUM, DÖVÜLDÜM
METRUK BİNALAR MESKENİM OLDU
Kukla gibi yaşamak istemiyorum
Her daim ipler ustanın ellerinde
Ha kesti ha kesecek
Doğrusu da yoruldum artık
Damarlarlarımdaki kanın
Çekildiğini hissediyorum
Hoşça kal abim
Yaşam ışığın söndü ama
Kalbimde hep büyüyeceksin
Simdi cennettesin
Ve yıldızlar adını fısıldıyor
Biliyor musun?
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!