Savas Şiiri - Sehriban Gömbel

bir seytan dolaniyor ortalikta
oradan oraya savruluyor
yuvalar hep korku icinde
her bir haberde,calan telefonda
yada her an kapiyi calacak olan
kara haber de kaliyor yüregimizin sesi.

her bir ucan ucakta
ya bir ananin evladi
ya da korku icinde her an gelecek sanilan
kara haber diye anilan
bir yuvanin diregi denilen,o ocagi tüttüren bir BABA.

haketmiyor; o dogan cocuklar,ölen insanlar
feryatlariyla ortaligi kasip kavuran.
o acili analar,haketmiyor o caresizligi,
heran yasamak zorunda kaldiklari
acimasiz ölüm korkusunu

her bir elde; Kuran,Tevrat,Zebur,Incil diyen hesabi
mahser yerine dönmüs
herkes korku icinde okuyor dualarini.
ibadet ediyor insanlar,
sanki son okuduklari dualar dercesine

kiyamet alani misali,
analar evlatlari kucaklarinda
ucusan füzeler,savrulan kursunlar altinda
ölümden kacip,kurtulmak var dercesine
attiklari adimlarda kurtulma umudu ile kosuyorlar
gözlerinde ürperti,yüreklerinde aciyla.

her damla göz yasinda dökülen bir damla kan
döküllen kanlar arttikca artiyor göz yaslari
cekilen izdiraplar ve bilhassa caresizlikler

ufacik bedenlere acilan yaralar
ve beyinlere kazinan,gözlerden okunan
o savasin soguk yüzü,
kalplerde percinlenen,yüregimizi kasip kavuran,
o kaybedilen canlarimizdan öte canimizin
yoklugu acitiyor; hem bedenimizi,hem ruhumuzu,
hemde düsünmek istemedigimiz ama bir türlü söküp atamadigimiz aklimizi

SORSAM SADDAMA,BUSHA
YA DA BU CARESIZLIGE GÖZ YUMANA
SORSAM ACIRMI DERIN KESILEN TIRNAGIN
DAYANABILIRMISIN BIR KESICININ ACTIGI YARAYA
DIYORSAN KI HAYIR,
SÖYLERSEN KI CANIM ACIR
O ZAMAN SORARIM SANA?
CANINDAN ÖTE CANI GIDENE,
ELINI,KOLUNU KAYBEDENE,
YA BENLIGI YÜZ TUTMUS KAYBOLMUSLUGA
NASIL GÖZ YUMARSIN BE SEN VICDANSIZ.