Sattığımın Dünyası. Şiiri - Vedat Korun

Ulan,anasını sattığımın kocamış dünyası.
İçinde tükenmiş onca insanlık mayası.
Zerre bitti kalmadı,azdı kürre ısısı.
Yok oldu sonunda yeşili,canım mavisi.
Ama bitiremediniz fitneyi,neffaasaati.
İnsanı yetiştiremedik geri kaldı ahırı.
Boşaldı semeri,haydi! iki ayaklı hayvanlar dışarı.
Başlar ayak,ayaklar baş oldu âhiri.
Bakamadık sana garip Dünya,zehrini kustun dışarı.
Sonunda akıl sustu,cehl-i cühela azdı hepten haşarı.
Çala,çala bahtı talihi,sandılar sanki başarı.
Yedirirler onlara da,yarın küflü kaşarı.
Karıştı gitti anlamadık insanı,harı.
Verdik sözü avanağa,oda bozdu sazı,tarı.
Ne adamı bıraktık,ne de kaldı sağlam karı.
Allah verdi esmeri, kumralı biz boyadık illede sarı.
Ademe verdi malı,oda kesti arı,damarı.
Yaradan sustu sabr ile vurmadı şamarı.
Sanki takacak emaneti topraktan geri.
Utanmadan Allah 'dan olur bir umarı.
İş işten geçmiş ola kimin,kime olur yararı.
Bu azgınlığın yükünü alır gayrı ölüm katarı.
Gidince öte aleme,ayırmaz zebani ne gocayı ne şoparı.
Bakamazsan eğer Dünyaya,alır emaneti topuyla tomarı.
İNSAN OL, İNSAN! vakit dar,yol kısa,arama boşa mimarı.
SEN,SEN OL! anla ki,kısadır laçin le,Çin sınırı.
Fakir ettiniz,size de bize de Dünya'yı bol u,dar ı.
ALLAH 'DA BELANIZI VERSİN! en geç,sabah selaları…

04-04-2007.