Satranç Şiiri - Erdal Ceyhan

Bu oyunu benimle mi oynuyorsun
Gel oynama.
Yitirecek hiç bir
Kazanacak hiç bir
Anılacak hiç bir şey
Yok senden başka.
Yok bundan böyle anılacak,güven
Söz ver, işsizler adına, donan kuşlar
Akıp giden toprak adına.
Yalanlar, sıkıntılar benimdir yadsımam.

Anımsar mısın elini tutmuştum
Bir bardak çayın çevresinde
Bir sabah oturumunda.
O günden beri kendimizi söylüyoruz
toplarla oynuyoruz, havayla,mektuplarla..
Taşını geri çek. Şah aldanmaz.
Benim Allahım aldanmaz,bekler ve solur.

O günden beri sakladğımızı
Yok olan çeyiz sandıklarında
Yağmurlardan gelen bir kızla
Çok romantik,ileri düşünceli
Yolun başında uysal,çünkü yorgun.

Şimdi gülünür ve geçilir
Çokça harcamaktır ara sokaklarda
cumbalarda
Bir ders dalgınlığında pencereden
gelen sonsuzluk
Güven bana. Bunları anmamak en iyisi.

Ne çabuk da aşınıyor kişi
Duvarlara sürtünmekten,
Ne çabuk da uyuza bulaşıyor
Ölmemek için ilaçlar,yağmursuz
havalar, bir kara kadın...

Dur şimdi gülünür ve geçilir
Asıl sonunda başlar aşınmalar
Zımpara satışları artar
Hepimizi biraz daha düzeltmeğe doğru
kullanılır elde kalan taşlar.

Şahını geri çek ve bekle
Biraz daha beklemekle
OLAKİ SABAHI BULURUZ GÜN ARALIĞINDAN
DÜŞÜNMEKLE...