Satırlarında unut diyorsun!

Korkumun
Nüksettiği bir anda okumuştum
Göndermiş olduğun o güzel mektubunu

Satırlarını
Soluk soluğa kalarak okurken sen
Unut diye anlamadığım bir kelime yazmışsın

Dönüp
Bir kez daha okudum, yanılmamışım
O kahrolası kelime yeniden karşıma çıkıyordu

Unutmak
O kadar kolay olsaydı acı yaşanır
Yürek ağlarımıydı, hisler bir ürpertiyi yaşar mıydı

Belki
Bu teklifin senin için çok kolaydır
Mantığımın sesini dinleyince nedametle çekil diyor

Lakin
Sinem sızlıyor, ruhum daralıyor
Her yanımı bir manasızlık sarıyor, hal mi kalıyor

Artık
Sen bu kelimeyi sarf ettikten sonra
Ne yapılabilinir ki halin esenliğinde serinlemekten başka

Verdiğin
Bu kara karşısında şaşırmamak
Bir hayali sukut yaşamamak ne kadar mümkün hissetsen

Bir kahır ile
Senin hatırlayacağım her safhanın
Sayfalarını bir bir yırtarak özellikle unutmak için yakacağım

Seni bir daha
Ruhumun enginliğinde taşımamak için
Gönlümün silinmezlerinden göçüp gidene kadar çıkartmayacağım