Satırlara Sığmayan Esrarın İzdüşümü (ııı)

-Kâbe gibi kutsal mı insanın kalbi?-

Nazenin bir papatya tebessümüdür şairin ılık elleri
Kâbe’nin gönül okşayan örtüsüdür gözlerindeki şua
İncitirse bir yüreği azıcık uyuyamaz sabahlara kadar
Kederler, hafakanlara karışır rüyalarında gece boyunca
Kan ter içinde inler günlerce, çöle döner dili damağı
Seher vakti niyaza durur gözyaşları yağmurdan öte
Pişmanlık nidaları kaf dağında yankılanır her şafak
İnşası olur yıkılan kâbe duvarının taşları zamanla
Telafisi zordur, tamiri yoktur kırılan naif kalbin
Sırça saraydır, kutsaldır şairin nazarında tüm kalpler

-Şairin sinesi güvenli mersa mı?-

Şairin engin yüreğine demirledi gemisini Nuh
Cudi’den daha emindir şairin deniz feneri gözleri
Medcezirleri avuçlarında ısıtır üşümesin diye çocuklar
Tahayyül mavisi ufuklarda yakamoz olur ipil ipil
Kürek çeker şair sıla kokan gemilerde her akşam
Hasret biriktiren sahillere vuslatı yollar dalgalarla
Robinson şaire misafir olmadı mı tenha kıyılarda
Gemileri yakan kahraman Tarık’ın limanıdır şair
Ahtamara’nın ahları değil mi şairin yüzündeki izler
Sevda biriktiren hüzünlü martıların vuslat masalıdır

-Şair mi o, müteşair mi?-

Şairin gönül dergâhında bilgelik çavlan gibi akmalı her dem
Kana kana içmeli ilim deryasından tüm kelimeleri, harfleri
Gözleri dev kanatlarıyla Simurg ülkesinde uçmalı sürekli
Fokurdayan volkanın buharıdır bilge yüreği satırlarda
Sabır ve sevgiyle olgunlaşır seher vakti depreşen hüzünler
Çilesi çekilmeyen ilmin şiiri suya yazılır, beyhude bir çaba
Çorak topraklarda yetişmez sarı saçlı başaklar ve günebakan
Bozkırın sinesi nağmelerle, beyitlerle can bulur sayfalarda
Yüreğinin kaleminden damla damla gözyaşı akmıyorsa şairin
Yürüdüğü yol har, söylediği ne varsa camdaki buğudur ancak