Satıhlar Uruh İçremden

Dünyaya sor bir kere, neden yavaş akar zaman,
Kanunlar hep susuyor, suçlu kim bilinmeden.
Haydi kalk bir başkaldır, hırçın yağmurlar getir,
Conte’yi bitir şimdi, sen de yarat bir devrim!

Tabruh bırakacak ne ekseriyet ne de hazine
Alacaklı borçludur yalnızlığa her vakit
Geceleri sayarken tükettim son benzini
Hangi harfe baksam saklıdır zehir ve titrek bit

Hiç Rousseau’nun, Nietzsche’nin günahına girmeyin
Şehvetten camdan kule kurmuş bir kalabalık
Robert bir akşamda gözyaşına dil değmeyin
İnancı parayla satan bir devri yaladık

Anlamak mı zor geldi bu dünya mereti kanunca
Adalet var, tartısı bozuk, kefesi ağır
Bulutlardan çal yağmur, ömrün kanasın uzunca
Napolyon ne yaptıysa sen de yap, kılıç yaptır

Sat gerçeği, umudu; al yalnızlık mı olmak
Bir ruh bedelsiz satmaz içindeki yangını
Yak içini, dökülsün külleri sahte kağıtlık
Ne yara kalır ne de kan tutar toprağını

Koş, ey kader yolcusu, seni bekler marlensiz
İsyan et, kimliğini yırt, at soba közüne
İşçi, çiftçi, memur, esnaf, herkes aynı biçimsiz
Para yakıp ısınır, Yusuf ise hâlâ sürgüne

Bil ki sahte ellerde ruh satılmaz, kandırır,
Her biri bir köprüden düşmüş birer yoksundur.
Onlara çağdaş deyip parayla ödüllenir,
Oysa ki mazide onlar sürgünle süslenirdi.

Satılan tüm kadınlar kırat bir tahtadır bak
Düzen sahtekâr, kazık ipte bir cambaz gibi
Ölümsüzlük paradoksu, geçmişe bakmaz ahmak
Duymazsan başlarındaki melodiyi kibirli

Bir yorgan serilseydi çıplak vicdanıma,
Hangisi yalan, hangisi boş gurur yumağı?
Çocuklarım, kavgalarım, yarım kalmış fermanıma,
Rodesu karar, göğün ırmaktan dimağı.

Bitti! ruh pazarı boş, kapatıyorum dükkân,
Arttırılmış fiyatla ne alsınlar ne baksın!
Façamı bozamayan, zaten her köşede kan,
Kokusu yoksa kimse selam bile bırakmasın.

Ben benim, benle doğdu ruhumun ruhsatı
Gölgem bile unuttu yolu geçmiş labirentini
Bilsin herkes, ruh ruhun iki katı ya da sıfatı
Boşuna mı bekledik bu yol ayrımında kevserini.