Huzur yok gecenin korkunç karanlığında,
Evimin odalarında hiç olmadığı gibi!
Kırılan kalbin onarımı yapılmadığın da,
Evimin duvarlarının onarımı olmadığı gibi!
Aldatılmalısın sen sesini duyunca kulaklar!
Kendine gelmek için ayağa kalkan ayaklar!
Yıkılacak gibi olan duvarlardan kaçacaklar!
Yıldırımlar düşse artık, bu bedeni yıkamayacaklar!
Güneş başımdan vücuduma yayıldığında,
Ayaklar yorgunluktan bedenimi taşıyamadığında,
Bir tek umut bu kapıda deyip onda da yıkıldığında!
Sizden önce benim ne kadar yıkıldığımı bilemezsiniz!
Yoklukların efendisi oldum varlık içinde!
Hangi tarafa baksam karşımda engeller de,
Yılların intikamını almak isteyen melekler de!
Karşıma dikilmiş, tükenmişliğime gülerler şimdi!
Yokluklar içerisinde olmuşum düçar!
Kalbim kırık, gönlüm yorgun olmuş, naçar!
Ellerimden bir çare çıkmaz, sevdiğim düçar!
Benim burada ayakta kaldığıma şaşırma!
İzmir / 12.07.2009
Hüseyin DURMUŞ
www.kafiye.net
Kayıt Tarihi : 2.6.2010 08:25:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!