Şaşırma! Şiiri - Halil Gürbüz

Yastığım, hasretine siper oldu…
Nöbetler tutarken o dört duvar!
Beni de bu nöbetler uyutmaz oldu...
Düşen uykuların çığlığıyla beraber,
Ben de hücum ediyordum,
Her defasında ama!
Biri daha vuruluyordu uykunun

Gözümden korkar olmuştum,
Geceleri sesten ki bu yüzden!
Bakamaz…
Günden güne susar…
Adını anamaz olduk…
Bazen kin, bazen de…
Kan kusuyorduk yokluğuna,
Sensiz kaldıkça zamanda!

Sensiz kaldıkça zaman da!
Herşey, özgür gecelerin baskınına,
İşkencesine maruz kalıyordu;
Bir de hasretinin tecavüzüne…
Bu esaretin içine daldık sevginle..
Bu uykular yerine!
Susturuyordular, sindiriliyorduk.
Kaç kişiydik ama!
Sığdırılabiliyorduk hepimiz sensizliğin,
Yalnızlığımızın ve çaresizliğimizin sahnesinde
Bir diyarın içine!

Sessizdik… hem de çok..!
Konuşamıyorduk ve hayvanlar gibiydik!
Yardım isteyemiyorduk, dilenemiyorduk…
Başımız öne eğikti ama!
Kuyruğumuz yoktu!
Utancımızı gizleyemiyorduk.
Korkumuzu,duygularımızı…
Yüzümüzden anlaşılacak diye
Kaldıramıyorduk siperden başımızı.

Ta.. ki ne zaman;
Sana açlığımın kokan nefesi
Yayıldı feryadımla.
Sonra herşey bir-bir öldü!
Şimdi hepsi huzur içinde…
Ama işkence görmedi kimse!
Göremedi benim gibi çünkü;
Kimse sana bu dünyada,
Kimse sana bir uykuda,
Benim gibi bakamazdı…
Bir aşktı galip gelen,
Bir aşktı benden yana!

Sen uyuyor muydun gerçekten bilmem
Ama ben!
Son ana kadar gözümü kırpmaz…
Bakardım,
O yüzdeydi yalnız gördüğüm ışık!
Aydınlık, gardiyan oluyordu sanki
Yeni bir doğan günün ufkunda;
Ayrılık ölüm gibi alacaktı beni yarına.

Ben zamanın kolundan tutuyordum kaçmasın diye.
Bu başımıza geleceği de biliyordum.
Hasretse vuruyordu pençesini her saniyeye.
Zaman sığınamıyordu bana,duramıyordu.
Dönemiyordu geriye korkusundan!
Bir hasret ki; böyle koparıp aldı beni yanından…

Oysa ki kalmak istiyordum bu işkencede,
Esir olmak karanlık odanda, gecelerce…
Çünkü kimse edemedi ruhuma tesir...
Bağlayamadı bu düşünceyi hayata…
Bir kör dokunabilseydi O dillere…
Eminim bu olurdu yapacağı tefsir..!