Sarsılmış Ruh Şiiri - Di Yar

Ah, senin ruhun ki sarsılmış yaşamın canlılığında,
Direnmemiş hiç, boğucu zehrin acısına.
Ve tükenmiş bedenin en yaşanılır anlarda,
Bir türkü olmuşsun, harcanan gençlik yıllarında.

Gölgeler örtmüş yüzünü o ıssız gecede,
Yapraklar sarmış seni, ay saklamış parıltısını.
Gün boyu güneş bile esirgenmiş senden,
Sadece boşlukta kanayan ruhunun sessizliği kalmış geriye.

Istırabını yalnızca asil ruhlar anlamış,
Yaşamdan çekilenler fısıldamış sana, sessizce:
"Ne de solgunsun şimdi, oysa hatırla,
Sevinç dolu günlerde nasıl da kahkahalar atardın."

Hüzün ve neşeyi bir arada yaşamış,
Hepsini alaya çevirmiştin bir zamanlar.
Çocuktun; masumiyetin gerçekteydi,
Ve hüznün, sahici olan tek şeydi.

Karanlıklar alıp götürmez seni uzaklara,
Sadece saklar ince bir tülle…
Dile gelmez en derin umutlar,
Çünkü onlar, en içte, sessizce filizlenir.

Dibe çökmüşken ruhun, karamsar fısıltılar sararken yüreğini,
Bir gün savurur içindeki ışığı,
Düşlerini sakat bırakan sözlerin aksine,
Yeniden doğar ruh, yeniden parlar.