Sarsılma Şiiri - Maruf Özülkü

Maraş’ta bir kıyamet koptu altı şubatta
Fay hattında yıkılan dehrin sikkesidir bu

Silkeler gibi sallar, asabidir yeryüzü
Hiddeti korkutuyor dünya ülkesidir bu

Yıkıldı onca şehir enkazat dağlarında
Yerden püskürttü bizi neyin öfkesidir bu

Ahlar göğe yükseldi yetim öksüz çoğaldı
Teraküm etmiş binbir cürmün lekesidir bu

Şımardı; çok şımardı nefis, heves, hissiyat
Cananını unutan canın bikesidir bu

Tesadüf değil elbet, kabahatimiz büyük
Çürük işleri seçen nefsin şikesidir bu

Bir habbe yedirirse bin tokat vurur dünya
Hızla kovalar bizi neyin gölgesidir bu

Dayak yiyip ardından düşünmeye başladık
Sanma ki zulüm vardır ceza ma’kesidir bu

Bir emr ile kırılır, bir emr ile doğrulur
Celali zikr içinde derviş tekkesidir bu

Cerahat vakti gelse yeniden şol cihanın
Müzahrafatı kusan arzın cergesidir bu

Mülk O’nun canlar O’nun, fay da O'nun elbette
Her şey emir tahtında cümle peykesidir bu

Arif olan hisseder lakin nakıs anlatır
Bilinmezlik içinde hikmet merkezidir bu