Sarnıç Şiiri - Mansur Tuncay Taşcı

Saf
Ve temiz
Bana bağışlanan hayattı
Kuyudan hemencecik çekilen su gibi
Ufacık bir sarnıçta
Gençliğim

Bulduğum her delikten sızardım Sığmazdım kabıma
Akardım
Akardım
Toprağa
Yummak için uzanan
Yüzlerini ellere
Gürül-gürül ırmaktım
Çağlayana katılmaktı özlemim

Aslında çağlayan gönlümdü
Benimle karıldı çamur
Beni aşk ile sundular
Testi ile mecnunlar
Serçeler
Secde eder gibi yumarlardı bende
Dalıp çıkarlardı birikintilerime kırlangıçlar
Mahsunlaşırdı boyunları bükük
Her sabah öpemediğim için
Taç yapraklarından çiçekler
Işıkların çimenlere serptiği
Günaydın elmaslarıydım
Benimle tarardı saçlarını
Çırçırlar
Uğur böcekleri
Saçlarını ıslatan yağmurlarıydım
Kalbi kırık âşıkların
Kırk ikindiler
Ceylanların çimenleri öperken
Dudaklarında kalan ıslaklık
Turnaların uçup giderken bıraktığı
Sazlıklardaki burukluk bendim
Bir neyzenin o burukluktan
Yapıp üflediği ney
o küçük sarnıçtan
Hasene’den Müzeyyen
Toprağa düşen bir damla hayat
Damla damla nusret
Ben diye bir sele kapılıp aktım
Ateşlerde buharlaşıp buharlaşıp
Dağılan
Gökten yere
Yerden göğe
Tekrar tekrar
Düşüp yükselen

Kâh bir ruzigarla tutuşup dalgalanmaktayım
Kâh durgunlukla kirlenip
Hüzünlenmekteyim

İçimde eskiden kalma hazineler
Dibimde bir sandıkta
Gizli Zülfikar
Fethe gidenlerin düşürdüğü
At nalı asılıdır hala kapımızda

Sayfalar açıldıkça
Küçük sarnıçtan
Damla damla
Dökülüp akıyorum

Henüz kabuk bağlamış
İçimizde bir yarayken Endülüs
Kalemizin batı burcu
Doğu burcu
İstanbul da düştü

Kalemiz
Hanemiz
Kalbimiz
Viran

Tahtadan yapılmış
Ve çemberli
Ufacık bir sarnıç
Çatlaklarından dökülmekteyim
Ayaklarına
Ayaklarından toprağa
Tıpkı senin omuzlarından aşağı
Döktüğün saçların gibi
Savunmasız
Ve yalnızım
Tıpkı senin savunmasız başın gibi

Ruzigar
Ve güneş,
Kar ve tipi vurmakta
Ocakta eski bir çaydanlıkta
Kaynayıp kaynayıp
Bir ilkbahara demlenmekteyim
İçimde bir anne
Sabırla bekliyor
Bende bekliyorum
Yalnızca kendimden
Arınmak için

Mansur Tuncay