Sarnıç! Şiiri - Nurten Ak Aygen

Alnının şafağından geçer kuşlar
düş ülkemin
kızıl güz gülleri açmış gün yanığı ten
kır bahçelerinde anadan üryan ay
gizlerini tutar yaşamın sırlı aynalarında yağmurlar

çıkarsız
geçip gitti pecerenin önünden
iklimlerden güzdü vakit
siperdi pencerelerde tüller
açık duran kapıdan giren rüzğar
çıkardı bacadan

bir çizikti yazgı kösnül alnımın çatısında yazılı
uyuklayan zaman
öfkeyi sektiriyor ayaklarında toprak
dili küfürbaz kırlangıç göçünde gökyüzünde heyecanlı
dımdızlaktı güneş resmini maviye boyasam
alaca çıkar bulutlardan

akar saçlarından nehirler
vuruşuyor saçların rüzğarlarda
yaslan bir söğüt ağacına omzuna onuncu köyde
karınca yuvasını eşeleyen kadın

Bir sarnıcın dibinde boy boy kayısı ağaçları
som altından su
saf şarkısını söylüyordu sevişen yapraklar dökülürken
alın beni götürün dünya alem bilsin
bu gün arefe yarın bayram

kırlarda çiçekler soldu güneş doğuyor mu halâ
İzmir gözlü çocuklar misali dağlarından

kıvanırım
hep son söz yarım kalır söylemeye
çingenem gül açmış gibi yıldız çiçekleri
dalyalar
vakit sonbahar güz eteğinde bir şeyler ölüyor
zaman içinde

soyguncu kentin ışıkları aldatıcı
şu meleyen kuzular gibi
bu gün yarın yok

dut ağacına sarılan sarmaşıklar
vedalaşıyor gün
ay karanlık ay bulutta ay paslı

ve duvar dibinde ağlayan çocuklar
sizde öğreneceksiniz
bir gün
oyuncak silâhlarınızı kırmayı yapraklar dökülüyor
tırsık ölümcül
ve at gözlüğü takmış insanoğlu düş ülkem
bayrama hazırlanıyor

ve bir kadının omuzlarında ağlıyor… anayurdum zaman
içinde saklı kaldı acısı gizi sır saklayan aynaların.

12.09.2016

Kurban Bayramı Kutlu Olsun!