Sarmaşık Bükümü Şiiri - Ayşe Uçar

çölde açan çiçeğin
kıtlık korkusu gibi
kurak ve yokluk
güncelerini
örüyor
zaman

uykuyla uyanıklık
arasında gidip
geliyoruz

şöyle
bir içimi yokladım
delişmen taylarını yitirmiş
öksüz bir meranın
avazı gibi
yırtınıyor

aydınlığın
yüzü düşmüş
her gün biraz daha keskinleşiyor
karanlık

düşünüyorum
yaşamın çıkmazlarında kılçıklı buğday
kolay lokma yok

ve
ben çok yorgunum
tanrım

kuytunun beklediği ışık
ölünün beklediği yas
hastanın beklediği şifa

oysa
suyun yüreği tunçtan
kızıl bir türküye uyuyor
evren

kimse
bilmiyor tüm zamanlarda “abbas yolcu”
tüm hayaller kıyamet muştusu
tüm hüzünler rüzgâr üfürüğü

anlamıyorum
hâlâ niye ağlıyor
içimdeki üzgün
sarmaşık

ruhumda çılgın seyir
döne döne tükeniyor aşk
dilimin ucunda yırtık gazel
göğsümde bidünya mai gök
sırtımda gümüşten mızrak

-biliyorum
-biliyorum tanrım
insan mezara konmadan uçamaz ki…

22-11-2021