Sarmaşık Şiiri - Vahdet Nazlı

Hayali bir keşmekeşin çilesi sevgi
Ne somutlaşabilen ne de değerlenen
Tanrının daima gösterdiği ama algılanamayan
Zaman ve mekanı tek başına aşan ve var olan

Yavru bir kuşun kanatları kadar sevimli
Ancak uçmak için yeterli olamayan
Uçanların düştüğü daima acı yaratan
Fakat düşmenin de “o” olduğu anlaşılamayan

Tuz kokan denizin içinde huzur verici
Lakin göz pınarlarına kaçınca yaşartan
Yaşayanların sadece ağladığı huzur kokmayan
O yaşların da kaynağı olduğu bulunamayan

İnsan, somutluktan dem vurup soyut olana aşık
Soyutun somutlaştığı anda ise kaçmaya çalışan
Kitap sayfalarında medet arayıp bulunca kahrolan
Korku sokaklarında hepsi birer sarmaşık

Aşk, Hilleli Mehmed’in mısralarında Mecnun
Shakespeare’in sahnelerinde ise mahzun
Beethoven sonatlarında on notada yorgun
Yola her çıkıldığında başladığı yer kadar uzun

Hayatın diploması mahkemenin temel arzusu
Beyaz bulutların yağmur kokan yortusu
Yortunun toprakta çıkardığı eşsiz kokusu
Altına girenlerin sınavlarının son sorusu
Bitişin ve başlangıcın olmadığı sonsuz…