Sarmaşık Şiiri - Jale Keskinkılıç

Hayat öyle sorulu Sorgulu ki Kaçıp kurtulacağımız Hiçbir kuytu kalmadı Sığınalım Demli çayın Tadı kalmamış Odun sobası bile Isıtmıyor Umut bizi bırakma Kalemin Ne zaman büyüdüğünü Görmediğimiz Sarmaşıklar gibi Tutunacak yerler arıyor Beni bile hiç sayarak Ben insan değil miyim? Ben insan değil miyim? Ne zaman bakacağım Gökyüzüne Boş gözlerle Ayaklarımı uzatıp Uçurumlar çekiyor beni Uçurumun dibindeki Çiçekler Kaçıp kurtulup Paramparça olmak Sevgisizliği kucağıma alıp Bu bir cinnet değil Yükü çok geliyor Dünyanın. Utanıyorum sonra Bu düşüncemden Isırgan otu bile olsam Buralar benim yerim Uçurumlar değil İçim gidiyor bir an Çok uzaklardan gelen Bir özlem yansıması -Halam bana,imam bayındı pişirsin -Haydi gidelim baba Diyen bir çocuk sesi Melez bir çocuk sesi Kapkara gözleri ışık saçan O zaman anlıyorum ki Bu dünya hepimizin Dünyanın öbür ucundan Gelen yansımayla. Sarmaşıklar Sarılın bana Daha çok Sevgiyle sularız Köklerinizi Nefret havasını alsın Yaşamak güzel Dünya güzel Yeter ki Umut bizi terk etme… Jale KESKİNKILIÇ