Sarmaşık Şiiri - seyhan YILMAZ

gökyüzü;
maviye mavisini katacak kadar cömert,
içimizi karartacak kadar sert,
hayatın kaynağı yağmuru,
yağdıracak kadar bereketli
ve denize maviliği veren,
kararınca da, denizde fırtınalar kopartan
aynı gökyüzüydü,
gökyüzü ve deniz
birbirlerinin maviliğine hayrandılar,
ama tutuldu dilleri,
bunları diyemediler birbirlerine,
ne kadar sevseler de birbirlerini,
ne kadar hayran kalsalar da,
yine de sarılamadı koları,
biri yerdeydi,
biri ıraklarda kaldı
sarılamanın acısını
yüreklerinde hissetiler
büyük bir acıydı bu,
karardı mavi gözleri göğün,
şimşekler, yıldırımlar çakıyor,
göz pınarlarından yağmur akıyordu,
deniz kabardı,
içi içine sığmıyordu,
fırtınalar koptu,
yürekten çektiği acıyla,
kabardı dalgalar
dalgalar el gibiydi,
ve adeta gökyüzüne ulaşıp
onu sarmaya çalışıyordu,
ama nafile
acı öyle de dinmedi
bu böyle sürmemeliydi,
bu yüzden
matematikçiler,
fizikçiler,
gökbilimciler
ve sevda ehline götürüldü acı
ama hiç biri altından kalkamadı
hiç bir denklem çözemedi acıyı
ama denklemde bilinen tek şey vardı,
denize gökyüzünün maviliği vuruyordu,
gökyüzüne de bulutları veren denizdi
acının çözümü denklemle olmayacaktı,
yürekteydi çözüm
sakince ufuğa baktılar ikisi,
birden fırtına dindi denizde,
gökyüzünde de şimşekler
ufukta denizle gökyüzünün maviliği
birbirinin içinde kayboluyordu
kucaklaşıyordu mavilikleri
karar verdiler
hep ufukta sonsuzlukta buluşmaya
ömür boyuda orda sarmaş dolaş ya