Sarmaşık Şiiri - Hüseyin Kotan

Alaca karanlıklar nur’a gömülüyor
Yıldızlar tek tek sönüyor
Kul Rabbini tanımış huzurda
Huş’u ile onu düşünüyor
Sehba üzerinde bir sarmaşık
Halinden memnun yerine aşık
Kendince boy sallıyor
İnce bir ipin boynunda
Yol almış gündüzlerin, gecelerin koynunda
İp bitti
Sarmaşık gitti
Yer yok salınacak
O’nu kendine bağlayacak
Geriye dönüş başlamış
O yeşil yapraklar aşağı doğru sallanmış
Nerede rehber! Nerede yol!
Vermedi ne bir filiz, ne bir kol
Halâ yeşil, halâ canlı
Güneş, seherin bittiği yerden doğdu
Sarkan sarmaşığa bir el dokundu
Uzattı ipi, uzunca bir yola
Sarmaşık cana geldi, sarıldı o kola
Şimdi mutlu, şimdi umutlu
Yol açıldı
Beslensin ney’le, beslensin nefesle
Sarmaşık dal verdi; çıktı sefere
Kökte sevgi, yaprakta zikir
Yürü ey sarmaşık Rabbine şükür
Yol açık, yol ışık
O yolda uzanıyor sarmaşık
O sarmaşık
O yola aşık