Sarmaşık Şiiri - Özge Özgen

Kaç mektup yazdım sana hatırlamıyorum bile
Bütün ağlamalarım ve bütün bu yağmurlar
mor şemsiyeler altında uçuşan asık suratlı Kasımı anımsatıyor bana
O an sana sarmaşık bir gül gibi bakıyordum

Öylece orda durdu hayat

Biliyorsun ki, öyle alışıla gelmiş kadınlardan değildim
Bir duvar yalnızlığından gelip boynuna atıldığımda

Otuzunda bir kadındım, ve sütten kesilmiş

Sevişmelerimizden arta kalan zamalarda
ellerini tuttuğumu hatırlıyorum
Geriye giden ayaklarımdan
sana doğru uçuşan parmaklarımın altında
beyaz bir kardelen gibi açacaktı ömrüm
Sonra kış düştü saçlarıma

Gittim!

Çünkü sevmek bazen vaz geçmektir sevgilim
Orda tam orta yerinde hayatın
öylece kalıp, kendi yalnızlığını izlemek bile
unutmak değildir
Çaresizliktir bazen de aşk

Daha dün gibi hatırlıyorum
içeride kırık bir vozo
Dışarıda kaktüs çiçekleri
Sırtına doğru gevşeyen bir kardelen gördüm dışarda o an

Yağmur yağarken
boynu bükülmüş kadınlar ölüyordu orda

Müjgan'ın bir kenti doğuran rahminden
kanat çırpıp uçuyordu çocuklar

Hayat kelebek gibiydi
Ben onun diğer yarısı ...