Aynaya,
Çöken avurtları
Hüzün dökülen yüzü yansımış kadın!
Ne çıkar
Gözlerinin yeşili solsa
Yüzün kırışsa,
Çorak bir tarla gibi
Çatlasa tenin!
Kaç yazar
İnceldiği yerden
Kopsa gençliğin!
Bil ki
Gövdene sarılan sarmaşığın
Kurudu çoktan.
Bırak!
Alacağını alsın senden hayat!
Nasıl olsa
Şim’den sonra / sarmaşığın
Çıplak gövdene hiç sarılmayacak,
Yaprakları
Bedeninde oynaşmayacak.
08 / 10 / 2004
Kâmuran EsenKayıt Tarihi : 8.10.2004 11:57:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
O kadar içten, o kadar yaralı bir şiir ki, sarmaşığın yaprakları içime döküldü birer birer..
Yani o sarmaşık, etrafında düğüm oldu boğazımın. Yani o yapraklar barajı oldu gözpınarlarımın...
Sarmaşık, acıya dolaşık...
Ağaca yapışık yaşayıp, kurutan
İnsana sarılınca rahat durur mu?
Hele vefakar,
Vermeye alışık
Her sarılanı sevdiği sananlar için,
Böyle bir kadın için
Sarmaşık, "kuruyup, dökülmek, çatlamak" yok olmak demek!
Şair iyi işlemiş temayı...
Vaktini anlatmış sanki ömrümüzün. Bu güzel şiiri ve bu güzel kadın şairimizi kutluyorum.Kimseye laf yetiştirmeyeceğim bu gün, yoksa sarmaşıklarla ilgili enteresan fikirlerim var aslında.
TÜM YORUMLAR (40)