Sarmal Şiiri - Sinan Köseoğlu

Kentlerin yalnız çocukları
Büyümekle büyümemek arasında dururlar
Onların sözlüğünde abartı yoktur
Onun yerinde şöyle yazar; iki bakış arası duraktır
Şehirlerarası yolculuklara el sallayan

Düşleri çok eski zamanlarda paslanmış çocuğun
Bakışları sığmaz gözbebeklerine de
Alın çizgilerinde tamlanır
Çocuk başka çocukları taşıyacak gibidir
Yürüyüşüne şiirin
Uzun sevdanın kısa çöplü kırgın çocuğu, sevgili kardeşim;
Sesimiz her zaman taşınacak sesimize
Nedir istediğim bilir misin?
Bilerek doğur, bilerek öldür çocuklarını
Ki, kan yaşam denizine akabilsin mavi
Sarmal sarmakta beynimize zaman
Başımıza iğreti yağmakta bizim.
Bir gün istersen eğer
Bir sapan daha yaparım sana
Yürek ağacından kesilmiş en güzel çataldan.
Düşünüyorum da anımsadıklarımız
Yaşadıklarımızın ne kadar da azı.
Bakışlarımızın kaçamak oluşunun altında yatan da bu.

Şimdi bir düş ağrısı yaşanırken beynimde
Kendimi deryasına bırakıyorum insanın
Sözüm kısayı uzatmasını bilmeyenlere değil
Sözüm, sözleri beslemeyi bilenleredir
Dilerim düşlerin, düşlerimiz ağrısız ölür