Şarkışla Şiiri - Mehmet Tekmen

Büyük özlemim vardı,dinmeyen acı bir dert.
Can evimden kavradı,amansız hain namert.
Sırtımda hasret yükü,dağa yokuşa vurdu.
Hayat sandım ki o an,hemen sarsılıp durdu.

Ne gördüm ki dünyada; yokluk,fakirlik başta.
Sadece saf su vardı,pişirilmeyen aşta.
Mahzun bakıp ocağa,taş koydum kaynar suya.
Bağırdım var gücümle,duymayan kör kuyuya.

Ağlasam dolarmıydı,akan göz yaşlarımdan.
Islatıp geçer miydi,kupkuru taşlarımdan.
Kayna,dol,taşey kuyu; fışkırsın bereketin.
Belki can suyu olur,kurtarır hareketin.

Düşmüşüm yollarına,hayalinin peşinden.
Ne kadar uzak kaldım; suyundan,güneşinden.
Hiç kinse ayıramaz,yorulmadan yürürüm.
Sana kavuşmak için,bu bedeni sürürüm.

Nefes tükenir gider,uzayan yollar boyu.
Kalmaz kaybolur elbet,fedakar neslin soyu.
Çekerim ezel ebet,o engin elemini.
Ne mümkün seni yazmak,anlatmak özlemini.

Aradım bulamadım,parlayan nurlu bir yüz.
Karanlıklarda kaldım,vakitse güpe gündüz.
Bilmem ki nasıl oldu,aslâ seni seçmedim.
Istırab bitmez dedim,yine de vaz geçmedim.

Dolanır bozuk yollar,kıymeti yok zamanın.
Zevki kalmamış artık,hasat anı harmanın.
Elem,ıstırap dolu; gizli kalmış bir kışla.
Yine de özleniyor,uzaktaki Şarkışla.