* Şarkıların Sonu Şiiri - Öznur Karayumak

ŞARKILARIN SONU

Evvelden öğrenmiştim, şarkıların sonu var
Ve şarkısı biten tangolar, biter

O zaman, dört yan zifir!
Kimin marifetiyle olabilir?
Senin, benim, onca hayaletin?
Kiminse kimin. Ne önemi var?
Şarkı biterse, söner bütün ışıklar
Başka gezegenler çalar güneşi

Senli benli günlerde, çoğalırız durmadan
Birden ikiye, ikiden bire...
Gidilmemiş ülkelerce
Seyrüsefer aşk gemimiz

Bu dünyada cenneti tattık biz!
Araf'ta beklerken durma Allah'a yakar...
Ama önce bir karar verebilsen ah!
Bir uzatırsın elini, bir cayar; bir uzatır, bir cayar...
Uyan artık! Kader bu! Herşey vesile....
Daha çok olmalıyız! Daha çoğalmalı dünya bizlerce kere!
Öyle demiştin hani?
“Böylesi safiyane sevgi ile yeni bir dünya kuralım sen ve ben...”

Daha düne kadar, kederi gömmüştüm.
Artık gözüme, sürme yerine yaş sürmüyordum…
Peki kim çalabilir masalımızı?
O olmazsa huzur olmaz, uyuyamam ki
Gözlerimi açsam da sabaha,
Kim görmek ister kum grisi renkleri?

Şimdi yastan öte hıçkırık tutar...
Günler ve gecelerce...
Pencere önüm daha düne kadar
Uzun şenlikli düğün alayı...

Yoksan işte böyle uzar, neşesiz gün,
Ay cinnete varır ve yerin huzuru kaçar
Oysa her an derin derin seni solurken,
Her nefesim, sen diye öper gecenin yüzünü
Her rüzgâr kesiği sendendir

Çıldıran bu baş, vurulsun! Vurulsun da
Yetimlik eğemesin!
Evet, belki ve daha doğrusu
Bizi böyle çıldırtan, hasret zulmü

Gel desem, gelir misin?
Bak, onca hayalet ümükte!
Onca hengâme, ha bire alıp götürür seni
Benden uzak anlar ve şehirlere
Söyleşip, söylenip durman, başka dillerle ve dillerde,
Yorar...
Hınçlanıp, diyemem de üstelik...

Tıpkı, 'Kal...' diyemediğim gibi
Tıpkı, duyarken son sireni,
"Gitme!" diye sımsıkı tutuşum gibi elini...

Kıyamazsın bilirim, bükülürse boynum
Gözyaşımdan korkarsın, canın acır
Ve canın acıdığı vakit
Tepkin, yaralı aslancasınadır!

Vedamız yıpratır...
İstersin ki, akşam geri gelen pozda olalım
Yaşını zor tutarak, kan ağlar için…
Muzipçe susturursun hüznü
Ve dersin ki "Üzülmeye gerek yok!
Nasılsa hemen geri geleceğim"
Ama istesen de gelemezsin, upuzun aylar...
Gelmeye kalksan, bırakmazlar...

Sen zaten, her söylediğimi duyar
Her aklımdan geçeni okursun
Ne zaman ufka baksam,
O gülüşün, sevdiğim,
Kanım düşmanı o kurşun gözler
Ve ülkem fatihi haşmetinle, dimdik durursun

Garip olmak buymuş…
Öksüz, yetim, kimsesiz... Çaresiz!
Aşk ülkesinde, yalın kılıç donanımlı, iki şövalyenin biriyken
Can hıraş ayak diremişliğim nafile!

Ne kadar neyim kaldı bilinmez ama
Beni benden eden, hâlâ bir bildiğim senim var!
Hiç gidemediğim…

Adımı bilmezlenirim
Sanım unutulsa ne gam!
Dilsizim, görünmezim,
Yana yana, halden hale girmişim,
Artık başka forma mı dönmüşüm, bilinmez ama
Yanıma yaklaşanı yakacak kadar çıkmışım insanlıktan...
Zorla itilmiş içim boşluğa, şeffafım
Varsın kimse görmesin.
Kimim? Hangi rolüyüm dünya sahnesinin
Kimin umurunda? Rolümü oynarım…

Kim bilir böyle diri olmaksızın
Kaç kere daha güç yetirebilirim de
Soluğunsuz söner, yaşımla bir mumlar...
Hayalete benzer sürüdüğüm gövde,
Bırak varsın, yaşıyorum sansınlar

Şarkıların sonu var
Şarkısı biten tangolar biter
Ve ama lakin böyle de olmaz ki kader!
Zulmü reva görme bu kadar

Bu uzaklık gene nedir?
Belki de nefsinin marifetidir, kim bilir...
Oysaki nefesinin hikmetidir
Dipdiri günler!
Gene, hani, epeydir
Neredeler?

26.8.2010, Öznur KARAYUMAK
“Günlerden Vuslat” Şiir Kitabı’ndan
……………

Şiirin kısa hali:

ŞARKILARIN SONU

Evvelden öğrenmiştim, şarkıların sonu var
Ve şarkısı biten tangolar, biter

O zaman, dört yan zifir!
Kimin marifetiyle olabilir?
Senin, benim, onca hayaletin?
Kiminse kimin. Ne önemi var?
Şarkı biterse söner bütün ışıklar
Başka gezegenler çalar güneşi

Şarkıların sonu var
Şarkısı biten tangolar biter
Ve ama lakin böyle de olmaz ki kader!
Zulmü reva görme bu kadar

Bu uzaklık gene nedir?
Belki de nefsinin marifeti, kimbilir...
Oysa ki nefesinin hikmetidir
Dipdiri günler
Gene, hani, epeydir
Neredeler?

Öznur KARAYUMAK
“Günlerden Vuslat” Şiir Kitabı’ndan