Aşk elinden sürdüm hep hem sefa hem cefayı,
Istırap oldu garip gönlüme düşen payı,
Mevla’m aşkla yaratmış, dünya, güneş ve ay’ı;
Gönlümüze ne güneş ne de ay baki kaldı,
Kırılınca kadehler, ne mey, ne saki kaldı...
Sıralanırdı dostlar verdiğim ikramlara,
Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Devamını Oku
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var