Sen’li düşlerimin harman savrukluğunda her gün binlere katlanıyorsun yüreğimde sen
Her gün sevdalı ruhumda sevgiyle dönerek, yeni yıldızlara, gezegenlere dönüşüyorsun.
Sen terimde tuz, tenimde kırbaç, hayallerimdeki düş, çocuk ruhumda gülüş, uğruna ölüşsün
Gözlerindeki gökyüzü, yüreğindeki evren ve ellerindeki güvenle geçerim tüm dikenli yolları.
Binlerce çiçeğin fışkına durduğu bir mevsimde çalmıştın kapımı sevinçli merhabalarınla. Sevgiye yüreğimizi açıp, şu durmadan dönen yeryüzünden antik düşler sunmuştuk birbirimize. Koparıp koparıp attığımız sevdalarımız, ezilmiş bir gül bahçesinin üzerinden yürüyüşlerimiz, yıllardır bulamadığımız sevgilerimiz ve tutkunu olduğumuz aşk’la düşmüştük birbirimizin atlasına. Mutluluktan bir gemi yaparak bir çırpıda, yelkenlerini sözcüklerle donatarak çıkmıştık sevdanın gizemli adalarına.
Suya sevdalı bir yaprak, gecenin dağılmış yalnızlığında mavi defterine yeşil umutlar yazıyordu önce. Kırları, dağları, ovaları ve ırmakları özlüyor, bir gökkuşağı gibi kahraman sözcükler dokuyordu tezgahında. Her şiirinde bir intihar, her yazıtında karanlıklarla sevişiyordu. Tütün kokulu tutsaklığının koridorlarında derin sorulara saydam yanıtlar arıyordu. Sözcükler anlam kazanınca önce yapraklar dala, dallar bahçelere, çiçekler de yüreklere yakışıyordu. Yıllardır bakmadığı aynalar sessizliğin çığlıklarını yüreğine yansıtıyordu.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta