Şarkı Şiiri - Hayrettin Geçkin

ne zaman onunla kırlara çıksak
yağmur çiçeklerine gebe kalırdı bulutlar
yamaçlar yeşile yuvarlardı kendini

savaş gemilerini
yüzen çocuk bahçelerine
dönüştürme oyunu oynardık
onunla bütün gün
ne çılgınlık

yanlışlıkla yanağım yanağına değerdi
suç benimdi der avuturdu beni
ve hep yanlışlıkla
yanağım yanağına değerdi

ne zaman onunla kırlara çıksak
çocukların uykusun kanatan
uçaklar geçerdi üstümüzden

ve ben yanlışlıkla yanağına değdikçe
uçurtmaya dönüşürdü uçaklardan kimi
ipleri gelincik sapından

kimi kelebek olurdu
hangi renge konacağını şaşıran
ve kelebeklerin peşinden koşardık bütün gün

en son neyi oynuyorduk onunla sahi
dünyanın bütün aşıkları birleşin
ve sınıfta kalıyorduk bu oyunda
yanlış hayatları kendi hayatları sananlar yüzünden

güllere sığındık sonunda
yoksa kırmızı mı açardı güller
tanrısız kuşlardık
ışık tomurcuklarında sevişen

bir gün çekip gitti buralardan
çekip gitti çocuk yürekli zarflar içinde
çok yalvardım peşinden
kim bilir kaç yüz yıl sonra yaşadı
çiçek bebekler vardı giderken karnında

şiirleriyle geçti dünyadan
şarkılardandı atı
sevgilere doğru sürdü hızını
rüzgar azar azar
rüzgar hızlı hızlı
içimde bir çınar gibi büyüdü yalnızlığı

gençliğimden de gençtim o sıra
bir yanağıma kar yağardı
öteki taze bir bahar
sakalım mavi çıkardı
ayaklarıma kapanırdı yağmurlar

ben biraz dündüm
biraz bugün
içimde bir şeyler vardı yarından

bir gün çekip gitti buralardan
çekip gitti

şiirce
ve aşkça bir yeryüzü gibi
bekledim onu hep
onu hep bekledim