Sarkaç Şiiri - Neslihan Çelik

bir serçe pençesinde mürekkep izler bıraka bıraka gidişime
en zoru hazırlık yapmakmış dedim
desem de amansız olanı
tarafsız kalmasıymış tüm uğraklarımın.
bir tek nereye diyen göz yok gözlerimde
yedekledim susuşumu.
ben anlamadım ama herkes anlamış galiba dedim
oysa nasıl da aşinaydı bu su bu karanlığa
hep kaçtım
kaçmaktan kaçabilecek miyim bu kez dedim
sanki her adım toprağın ritmini vuruyordu
velhasıl tüm parmaklar kendi silüetini yontuyordu
bir duran tutsa ellerimi dedim
etrafında döne döne uyurdum belki
ben kaybeder
o bulurdu
ben hatırlar
o unuturdu
yok istemem
kimse değmesin mahzenime
kendi arkında böbürlensin elin kelimesi
çünkü
sadece korktuğumdan yine kuracağım saatimi sabaha
bir sebebimi atmamak için bensiz esen rüzgarın ağusuna
öteleye öteleye ne de gerildi bu saçma sarkaç,
ne kadar şımarmış bu kentin gözyaşları......
kimse nereye demedi
bense ya yine diyordum
ya boşuna gidiyorsam
ne de zor hazırlanmıştım gitmeye
nasıl da zormuş hoşçakal demek kendi yürüyüşüme.