Şark Bülbülü Şiiri - İbrahim Ateş

Ne vedalar eskittim pencere önlerinde

Çocuğu askerde bir anne misali

Ne çok mektup yazdım yollamak için yare

Yavuklusu tezkere alıp da gelsin diye kızların

Kendimi dağları aşarken buldum

Kimse sormadı neden aştın bu dağları

Kalbine dokunduğum her insanda huzur buldum

Koptuysa koptu gönlümün keman yayları

Ben bahara hasret şark bülbülleri gibi

Kala kalmışım kara kışta

Gözlerim bir hakikati görür gibi ışıldıyorsa

Kulağım daha önce hiç duymadığı bir sözü işitiyorsa

Adı hüsrandır diyemem emellerimin

Bir kuş en güzel sesiyle söylüyor zafer şarkılarını

Dünyaya gözlerini ilk kez açan bebekler misali

Şaşkın şaşkın bakıyor mazlumlar

Karşılarında bizleri görünce

Biz kim miyiz

Sorun mazlumlara da anlatsın sabaha kadar

Bakın yetim kalmış çocukların bakışındaki güzelliğe

Kimin gönlü huzur bulmaz ki bu bakışlardan

Kimin gönlü dolmaz ki hak aşkıyla

Daha bilmiyorsanız söyleyeyim

Biz Türk askerleriyiz

Cepheye mermi taşıyan Nene Hatunlar

Evladı ölürken bile
Morfin iğnesini yaralılara vuran doktorlar

Kulağı her an gelecek şehadet haberleriyle

Bir kuş hafifliğinde uyuyan anneler

Ve karnı burnunda zevceler

Daha doğmadan çocuğuna şehit türkülerini söyleyen

Ben türküyü en çokta savaşta sevdim

Kanla yazılmış zafer destanları anlattı hakikatleri

Ben elimde bir ihtiyarın hayata tutunduğu baston misali

Kalemimi tutuyorum

Onunla tutunuyorum hayata

Ne zaman görsem yiğitleri hilal uğruna savaşırken

Sıyrılıp benlikten biz olma şerefine nail oluyorum

Gönlü hu sesleri ile dolan evliyalar gibi