Şark Şiiri - Yusuf Çil

Şarka Giden Bir Trendeyim
Eylül sonu, cennet bahar kapıda.
Dolu vagonların boş sessizliği eşlik ediyor bana.
Karanlıkları atlatıyoruz şehirlerin kalabalık ışıklarında.
Rayların melodisinde buluyorum benliğimi.

Göğün derinliğinde uyumamam için bu iğrenç ritim,
Annemin, hoşuma giden bir şekeri yeme demesi gibi.

Sahi, neydi bu düşler ordusu?
Şark neydi? Neydi bindiğim tren?
Ne fısıldıyor bu raylar? "Uyan Uyan!" der gibi.
Zamanı unutuyorum bu güzellikler karşısında.

Uyumak istiyorum.
Uyursam anlayamayacağım mânayı.
Baharın kokusuna kanmamam için bu iğrenç ritim.
Neydi bu ritim? Uyutmayan.

Ömür değil miydi bu tren?
Ah, şu yalnızlığın sembolü Eylül, sonun gelmiş bak.
Cennet bahar kapıda.

Sahi, ne çok uyuyanımız varmış be…
Ne ninniler yapmış ademoğlu:
"Parası, siyaseti, rozeti…"
Bunlar mıydı rayların uyutmama sebebi?
Ninniler içinde var olma sebebi?

Sen miydin, dolu vagonların sessizliği?