Sarışın Sevecen Tenha Şiiri - Turgut Toygar

SARIŞIN SEVECEN TENHA

Pimi çekilmiş mandallı el bombasının
avuç ayasını terletmesi gibi
yeni açan bir çiçeğin
kavkını zorlayarak son kez
birdenbire patlaması gibi çıktı kapıdan
yaşayıp unuttuktan sonra
yaşayabileceği bütün mümkünsüzlükleri
ağır hareketlerle anlamsızlaştırarak her nesneyi
paslanmış bir namlu gibi dağılan kapıyı
dinginliğin üzerinde patlayan
saat tiktaklarına kapattı
biçilmemiş otlar gibi dağınık yatak çarşafına
mutfağın ölü doğasındaki karıncalara da
küflenmiş yemek artıklarıyla tabak çanağa
Soylu zarif bir kurdun geceyi tarayan
taşlaşmış gözlerinden düşen ateş gibi
üşüyen, ölümün dişlediği yüreğinde
uykuya yatırdığı delikanlıyı uyandırdı

Çıkmıştı ve kapı dışarıdan kapanmıştı
Cevşenini boynundan çıkartıp öptü
sokağın tenhasında sevgiliyi son kez
öper gibi usulca. Artık savunmasızdı

Onu yalnızlıktan alıkoyan sarışın sevecen tenha
büyük bir gürültüyle kalbinin derinliklerine
sızarken çıkmıştı ve kapı dışarıdan kapanmıştı
Yaramaz bir çocuk gibi dünyayı taşlayan ay
acı bir çığlıkla sarsıldı
ince uzun boynunu bükerek cevşenini gömdü
menekşe saksılarından birine
Yırtılan toprağın çıkardığı çatırtı
gökyüzüne sıçradı bulutlar dağıldı
ay dağıldı gözyaşları
o tuzlu muammalar donarak
gökyüzüne dağıldı

maziden düşmeden de yaşanır
ölmeden de
adına hayat denir
iyi de bunu kim söylemişti

Ağlamaklı bir çift göz gibi sözün
yetmediği şeyler de vardır
omuzlarımızdan sarkan kirli bir pelerindir
Usturuplu bir küfür gibi duran hayat
ayaklarımızı ısıran ayrık otlarıdır anılar

Yitirmek acıtan bir sarhoşluktur
yolları açan bir kılavuzdur acı

Oysa artık güneş kuzeyden batıyordu.