Sarikamista Yiten Yiğitler

Soğuk bir kış günüydü
Dokuzyüzondört senesiydi
22 aralık demişti takvimler yaprak yaprak
Koçyiğitler vatan için cenge hücum etmişti.
Bizimdi Artvin Kars Ardahan
Sarıkamış bizimdi
Emanet bırakılmıştı Rusa geri alınacaktı
Bırakılır mıydı toprak
İşte bu yüzdendi can vermeler
Donarak
Sarıkamış bir destandı bir heyecandı sarıkamış.
Balkandan yeni gelmişti mehmetçik
Enver paşa komutan oldu
Düştü peşine binlerce yiğit
Haktı haktandı muhakkak emir
Ölüm Allah’ın emriydi kim ne diyebilir
Verdi kendini Mehmetçik dağlara
İnançtaki iman sıcaklığıyla
Meydan okumak zamanıdır soğuğa
Koştu
Mehmed Türk aşkına koştu
Koştu elbet vatan hatırına koştu
Allah’u Ekber Dağlarında binlerce yiğit
Vatan aşkıyla yanarken bir bir yitiyordu.
Bu nasıl bir coşku nasıl bir aşktı
Kırkbeş dereceydi sıfırın altı
Ne bir yol vardı orada ne bir baraka
Üşuyordu mehmetçik
Ilık ılık donuyordu
Haykırıyordu dağa taşa pes etmiyordu
Sarikamis son yoldu.
Siniyordu mehmetçik.
Ve
Bitiyordu yolculuk.
Hak teala ne yazmissa onu okuyordu insanlik
Hepsi bir haber bekliyordu isiklarda karanlık
İnanç sağlam can sağlam
Damardaki kan sağlam
Söz konusu vatansa vatan sağlam Türk sağlam
Nereden bilsin ki mehmed
Vatan aşkıyla yanmıştı kör olmuştu gozleri
Yıldızlara uzanmisti artık.
Yükseliyordu çığlık çığlık sesler
Allah u ekber diyordu mehmed
Dağ adına ulaşıyordu mehmed muradina
Vatan sağ olsun diyordu
Ve daliyordu derin uykusuna
Birer birer yok olup gidiyordu.
Bir destandi sarikamis bir facia
Bunu bile bile gitmisti mehmed
bembeyaz kar altında kara toprağa