Sarıkamış Şehitleri Destanı

Bin dokuz yüz on dörtte, afakta esti keder
Tipiye yenik düştü, şanlı doksan bin nefer
Şahadete erdiler, böyle bitti son sefer.
Allahuekber dağın, eksilmiyor dumanı
Şuur mantık susuyor, durduruyor zamanı

Nidalarda tekbirler, semaya erdi niyaz
Ölüm saklı uykuda, yastık buz örtü beyaz
Kara kış bastırdıkça, vurdu şiddetli ayaz
Tükenmişti çareler, kesilmişti âmânı
O amansız fırtına, dondurdu her imkânı

Soğanlı yaylasında, nice yıldızlar söndü
Aman Yüce Allah’ım, bu ne kara bir gündü
Allahuekber dağı, ak mateme büründü
Kaybolmuştu hedefler, dehşet sardı her yanı
Karların kucağında, süzüldü asker canı

Mevsim hüküm kesmişti, zemheri acımasız
Çamların uğultusu, dal ağaçta rahatsız
Ordu yemenden dönmüş, üstelik teçhizatsız
Yiğit Mehmetçiklerin, kalmamıştı dermanı
Yine de aldırmayıp, dinlediler fermanı

Egemenlik bizimdir, etmiştiler ifade
Başka düşünce yoktu, tek vatandan ziyade
Üçüncü ordu düştü, kaldı birkaç piyade
Hepsi ana kuzusu, bu ülkenin civanı
Alabora olmuştu, çünkü yoktu kaptanı

Sen bahadır askersin, yüreğinde metanet
Azimli cengâversin, makamın olsun cennet
Saygıyla anıyoruz, Rabbim eylesin rahmet
Ruhunuz hep şad olsun, tarihte belli şanı
Ne hazin harekâttır, Sarıkamış destanı

Allahım; zeval verme, muzaffer ordumuza
Allahım; zeval verme, şu cennet yurdumuza
Allahım; zeval verme, hiç bir tek ferdimize
Kevserî der: bu vatan hepimizin vatanı
Sakın unutma yâd et, ecdadını atanı

Âşık Kevserî