Sarıkamış Laleleri Şiiri - Dağlar Özügüç

Ben vakur bir çam ağacıyım
Karlar ülkesi kadim Sarıkamışta
Ne güzde yaprak dökerim
Ne de baş eğerim karakışta
Başım dimdik göğe yükselirim
Aras kadar hırçın olurum baharda
Bazen de bir gün olurum
Bir yudum suya hasret yazda
Bazı akşamlarda salkım söğüt
saçaklarımı savururum
Esen rüzgarla yılgın ışıklı sonbaharda
Ben gururum ben vakarım ben hakimim bu topraklarda
Kendimi en iyi ifade ederim
Bağrımda yatırdığım şehitlerin mezarı başında

Es ey rüzgar kıpırdat tüm yürekleri
Bak nasılda güzel açmış
Kan ile beslenen Sarıkamış laleleri
Bak gör ve sakın unutma
Bu tepelerde bu dağlarda
Gençliğine doymadan karın altında
Silahına sarılmış yatan şehitleri
Unutma Mehmetlerin başucunda
Kardan fırlayan kardelenleri

Bu dağlar tipiydi borandı kardı
Kolay geçit vermezdi mevsim acımasızdı
Saraydan dağlara hükmetmek istediler
Birer birer Mehmetleri şehit ettiler
Her birinin ardında gözü yaşlı bir yar kaldı
Sırtlarına sıcak bir paltoları bile olmadı
Hepsinin hevesleri arzuları kursağında kaldı

Sürgündekilere bir mezarı bile çok gördüler
O günlerde yaşananları hep hatırlar
Hatırladıkça şehitlerine ağlar bu Dağlar