Sarıkamış Destanı Şiiri - Ekrem Bozkurt

Büyük hayalleri vardı paşanın
Bir kış vakti silahları kuşanın
Kar kapadı üzerini, düşenin…

Bu asker dinler mi karı tipiyi
Şimdi aşar karşı dağı tepeyi
Yarı aç, yarı tok, yırtık yeleği…

Uzaklarda kaldı Erzurum çarşı
Dudaklarda dondu askerin marşı
Rusları beklerken ayaza karşı…

Kurşun işler miydi tipiye kara
Ne çizme, ne palto, ne erzak, ere…
Buzun hançerleri döşenmiş yere…

Kalmamış içecek bir tas çorbası
Geride bırakmış geçmiş Sivas’ı
Yemen çöllerinde yanmış parkası…

Hepten acımasız olmuş bir doğa
Ölüm pusu kurmuş sinsi bir dağa
Donmuş askerlerden ziyafet, çağa…

Erzurum rızkını verdi yetmedi
Sıcak yatağında bir kez yatmadı
Yirmisine belki vardı varmadı…

Ne bir kıvılcımı gördü ne duman
Yol çetin, kış çetin, düşman bir yandan
İlerleyin dedi, Enver kumandan.

Kahraman askerin buz heykelleri…
Yapışmış tüfeğe kalmış elleri
Gözlerde buzlaşmış son hayalleri…

Kars’a doğru son tepeyi aştılar
Hastalıktan birer birer düştüler
Bu uğurda can veren kardeştiler…

Yol uzundu zaman yoktu molaya
Haber ulaşmadı derhal alaya
Allahüekber benzemiyor kolaya…

Cam gibi kırıldı beyaz bir kale
Geceleyin dondu yıldızlar bile,
Beyaz hüzne meyil verdi kafile…

Hasta adam buzdan heykel yarattı
Gözlerini beyaz ışık kör etti
Doksan bin evladını kaybetti…

Ne yaman zemheri ne kara kıştı
Vatan yiğitleri dağla vuruştu
Kurşun öldürmedi ayaz kavuştu…

Ne yakacak odun, ne pişecek un
Giysilerin lime, buzdan tabutun
Dondu hayalleri bütün taburun…

Baharları düşleyerek öldüler
Kar adama dönüşerek öldüler
Vatan.. diye, düşünerek öldüler…

Analar, babalar.. tükendi canlar
Damarda donarak akmadı kanlar
Hiç unutulur mu, bu kahramanlar…

Her biri yiğitti, erdi, merttiler
Beyaz bir cephede şehit düştüler
Buzdan heykelleri dağları bekler…

İzmir-Kasım-2008