Sarıkamış Ağıdı Şiiri - Baki Ortak

Beyaz,
yalnız bir renk değildi o gün…
Beyaz;
nefessiz kalan dualardı,
donmuş zamanın kefeniydi.

Dağlar sustu,
rüzgâr bile konuşmaya utanıyordu.
Ayaz, bir düşman gibi değil,
bir cellât gibi yürüdü üzerlerinden.

Doksan bin yürek…
Her biri bir ana duası,
her biri yarım kalmış bir ömür.
Tüfeklerinden önce
parmakları dondu askerlerin,
sonra umutları,
en son kalpleri…

Çarıklar parçalandı karda,
postallar ağırlık oldu.
Gökyüzü yıldızlarını esirgedi,
gece, en uzun geceye dönüştü.

“Vatan” dediler
dişleri titreyerek,
“Allah” dediler
nefesleri buhar olurken.
Toprağa değil,
buzun bağrına emanet ettiler canlarını.

Sarıkamış,
bir yenilgi değildir.
Sarıkamış,
bir destanın donmuş hâlidir.
Orada ölüm bile
şehadete secde etmiştir.

Ve bugün,
bir kar tanesi düşse omzuma,
bilirim;
bir asker selam verir bana.
Her ayazda,
bir ağıt üşür içimde.

Sonra eğilirim tarihin önünde,
adımı silerim kelimelerden,
sözümü şehitlere bırakırım.

Ben bir kulum,
onlar ise göğe yazılmış isimler…

— Kul Ortak derki:
Ve bu şiirin son nefesinde
bir sızı gibi kalsın diye
adımı değil,
yalnızca mahlasm ve imzamı bıraktım:

KUL ORTAK