Sarıkamış Şiiri - Nihal Mirdoğan

Yıl ; Bindokuzyüz ondört...kanların donduğu yer
Şühedâ vadisine canların konduğu yer

Sarıkamış ;Vatana adanmışlık destanı
Gencecik yiğitlere ölümsüzlük kaftanı

Ayaklarda çarıkla basarken dağa taşa
Göğsünü gerecekler Rus'a ve kara kışa

Sarıkamış, Kars, Ardahan ve Artvin'i ,geri
Almak içün,süngüyle atıldılar ileri

Sarıkamış'a varmak,İstanbul'u korumak
"Çanakkale geçilmez"in, ilk adımını atmak

Yirmi iki Aralık... emir geldi Paşa'dan
Neydi ki, "Vatan "diyen, o ruhları kuşatan ?

Karşıda Rus askeri, arkada Ermeniler
Akın akın geldiler,yiğit erler, neferler

Yol vermedi kara kış,uçuştu Sarıkamış
Tipide canlar yandı, tutuştu Sarıkamış

Bir alev topu gibi Allah idi dilekler
Uçmağa uçtu canlar,bekliyordu melekler

Üstüne cennet kürkü konduğu Sarıkamış
Mehmet'çiği bayrağa bandığı Sarıkamış

Unutmadın değil mi 'Vatan ' diyen atanı
Buzların dondurduğu, kar üstünde yatanı

Allahû Ekber deyip, kardelen mi oldular
En yüksek tepelerde makama mı kondular

Tarihin soğuk günü,fırtına,kar demeden
Ayaz mı ayaz hava,beyaz mı beyaz beden

Sarıkamış'ta yer gök, kar kapladı yolları
Zamansız bir mahşere götürdü ya onları

Allah'a teslim oldu kapanmadan gözleri
Donmuştu nefesleri,buz tutmuştu yüzleri

Kabirleri nûr olsun,mekânları da Cennet,
Oğul ! Bu vatan şühedâdan bize emanet

Eş hele örten karı ,duruyor mu tâçları
Kurumuş otlar değil , o dedenin saçları.

O Dağ ,Allahûekber, o dağ ki mezar taşı
O dağ ki Gülnihâl'im ; şehidime gözyaşı