Sarıkamış Şiiri - Metin Demirkazık

Bulutlar sarmisti tepeleri, soguk parmaklari uyusturmus coktan..
On besliklerin bellerine kadar gömüldüğü izler
tarihe yol acmis kardan..
Sırtlarında yasadiklarindan daha agir bir küfe..
Henuz yasayamadiklarindan,
Belki de yasayamayacaklarindan...
Bir vatandir sevda-ül kalb...
Anladilar ki farzdir simdi harp..
Morarmis parmaklar, yari acik gozler, bombos karınlar..
Farkında değillerdi, ölüme adim attilar..
Soguk sarmisti bedenleri,
Adimlar kisalmis coktan..
On besliklerin boyuna ulasan silahlar,
Dusmus yere yorgunluktan belki de acliktan...
O kisacik hayatlarindaki en agir yuktu kaldirdiklarindan,
Henuz kaldiramadiklarindan,
Belki de hic kaldiramayacaklarindan...
Halleri perisandi resmen bir dilhıraş,
Ne bir giyecek, nede bir aş..
Umutla dolmus beyinler, korkusuz yurekler..
Farkında degillerdi, sonsuzluğa yürüdüler...