Sarıkamış Şiiri - Burhan Kale

Bir destan duyardım, yeni okuryazardım…
Çocuktum; sarılır, ısıtırdım askerleri…
O askerler ki; kahramandı gerçek,
Kardan yorganlara sarılı resimleri içimi üşütürdü…
Nefesimle ısıtırdım o solgun yüzleri…
O yüzler ki; beyaz bir güldü,
Yürek sıcaklığını bilmeyenleri ürkütürdü halleri…
Öğretmenim “hepsi de öldü,
Hala kaç şehit bilinmez
Bu öyle bir acı ki çocuklar yürekten silinmez”,
Dedi bir gün…
Bir kuş uçtu omzumdan,
İçimde devler yürüdü,
Çocuk yüreğim büyüdü;
Büyüdüm o gün…
Ölseler toprak örterdi,
Oysa kardandı örtüleri…
Sayıları ne kadar ne fark ederdi…
Birinin ölümü insanlığın ölümüne yeterdi…

Büyüdüm; büyüdü ellerim..
Para, mal, mülk, şöhret hayallerim…
Ne zaman kar yağsa kirlenirim;
Uzanırım boylu boyunca kara…
Beyaz bir gözyaşına döner yüreğim,
Bir melek uzanır yanıma kapanır gözlerim…
Bazen rüyalarıma giren o askerlerin
Yüzlerine bakacak mecalim olmasa da
“İnsan yanı kaybolmaz insanın” derim,
Zalimleri kaderin keskin kılıcına bırakır,
Derinden bir Allahu Ekber derim
“Allahu Ekber! ”