Sarı Seron Şiiri - Taş İskele

En çok yürek uçlarından üşüdü.
Alev alev buzuluydu yüreğinin,
içinin buğusu.

Sarmaş dolaş olmuştuk.
Agora meyhanesi yürekte...

Ağ’rısı geçmişti,
ağrıyordu sızısı.
Doldur dedi.
Kimden olduğu belirsiz
piç sızı’ntılar düşsün kadehimize.
Ağrılarımız sızsın,
karışsın delice düşümüzde.

Ah deli ah!
Her hücremiz ne kadar da şaşırmaktan yoksun.
Şaşkınlığa meyyâl.
Şaşırıp kalmaya istekli.

Şaşırdım deli,
Kendini kadehe doldurup,
beni içirdikçe bana,
kadeh kadeh,
beni şaşırtıyorsun.

Taş yüreğim,
yüreğindeki külle tutuşturduğundan beri,
sendeler yalım yalım.
Düşer,
yine düşer ağır aksak,
parça parça
Kıyısına iliştiğim denizine her bir taşım.

Şaşırır.
Düştüğü yerden de,
düşünden de düşmeye isteksiz,
olmaya meyyâl.

Ah deli ah!
Sencileyin bir deliyi yazarsın.
Zifirî karanlığında d’okunursun taşıma.
İskele(ti)me gözün kör,
Söz söze,
Söz sükûta,
Diline vurur delice taş yüreğim.

Yüreğin,
delice diline meftûn olur.
Yalnızlığın derinliğine sığ’ınanlar def olur,
bir yürek kalır yalınca bâkiye.
Yürek dile meyyâl.
Dil ki seyyâl.

Düştüm deli.
Düş sen de.
Unut öğrendiğin yekinmeyi.
*
En çok yürek uçlarından üşü.
Alev alev buzulu kalsın,
yüreğindeki,
içimin buğusu.

Kimden kaldığı belirsiz
piç yalnızlığımız düşsün kadehimize.
Doldur öz yaşınla
Üvey dostluğumuz
Büyüsün...

Yüreği(mde)
Sız(ı)sın,

Sen ki sayrılığıma,
Sarı seron...

Kızılca kıyâmet,
İçimdeki,
Nâr danesinde kal.

Yekinme...