Sarı papatya Şiiri - Mehmet Emin Kızmaz

Sarı papatya …
Şahidim, görgü tanığım
Çektiğim eziyetin, kederin
Ve çilenin ortağı
Sen sevdiğimden bana
Kalan tek hatıra
Ve tek eşyası sevdiğimin

Sarı papatya …
Sen şahitsin yaşananlara
Birbirimizi delice sevmemize
Şehrin çamurlu sokaklarında
Üşenmeden elele yürümemize
Aşkımızı bağırarak ve kıskanarak
Birbirimize söylememize

Biliyor musun sarı papatya
Ben yoksulluk içinde doğdum
Hep eziyet çektim
Ve hep ağladım
Ama kimse görmedi
Çünkü yıkılmadım, dayandım
Hırsla çalıştım kazandım
Yinede geçmişi unutamadım
Unutmadım çamurlu sokakları
Bayat ekmek soğan yediğimiz
Ve ısınmak için ellerimizi ovuşturup
Bir battaniyenin altına kıvrıldığımız
Su diye çamur içtiğimiz
Ve büyük adam olmak için
Titrek bir mum aleviyle
Bir köşede ders çalıştığımız
Ama yinede şerefimizle yaşadığımız
Namussuzluk diye
Komşu kızına bakmadığımız
Ömrümün en delikanlı
Ömrümün en kısa
Ve ömrümün en genç günlerini

Ama yinede bu kadar koymamıştı
Ve beni bu kadar üzmemişti
O kimsesiz,, garip günler

Şimdi içimden ağlamak
Ve susmadan bağırmak geliyor
Sana bir sır vereyim sarı papatya
Ben namussuzluk yaptım
O temiz günleri lekeledim
O delikanlı çocuk sevdi
Hemde komşu kızını
Hiç utanmadan ve üzülmeden
Çünkü aşk namus dinlemiyordu

Ama yetmedi…
Aşk ne namus bıraktı
Nede hırsımla kazandığımı
Elimdeki her şeyi aldı
En sonunda sevdiğimi bile aldı
Geride tek sen kaldın

Bir tek sen sarı papatya
Birde gönlüm, ayrılamadığım…

MEHMET EMİN KIZMAZ
NUSKENT