Sarı Mescid Şiiri - Mehmed Fazıl Gulbaki

Çölde bir hane,belki köşk belki fakirhane,

Dünya için değil,içinde çokça nûrâne,

Üstlerinde bir yama bekliyorlar pusane,

Kürsüde bir zat; o'na salavat-ı şerife..

Hitap ediyor bütün kainatın sebebi,

Mest ediyor nûrları onun müthiş keremi.

Şöyle bir baksa göğe,sindirecek güneşi.

Yusuf'a kesilen el,feda eder kelleyi.

O yüzü görünce hiçtir altmış nafile,

Lakin bu acize arada ilahi perde,

Her dem nûruna garkolan ne eder sen söyle!

Söyle de zerre olam çoşan nur denizinde.

Zaman donar,gözlerimden iki ırmak akar,

Irmak içinden siyah cübbeli bir zat çıkar,

Başını kaldırıp şöyle bir kürsüye bakar,

'Ya resulullah,burdamıydınız? 'der,ah ağlar!

Bu ne saadet,bu ne ubudiyet ya rabbi,

Ôyle bir mana ki hiçtir diyor akl-ı fani,

Mesrur,çoşkun,abid,pek çoğu ehl-i hakiki,

İçinde belki ebedi belki sur eşiği.

Bu mescidi görende kâh çoşar kalbi canan,

O yüzü göreydim der kâh eder ah u figan,

Sensiz ben nideyim der,kâh bıkar can,semadan,

Caydım artık ey resul canımın hevasından.

Seni bilirim diyende bilemez ki seni,

Bütün arz-ı sema seni arıyor ey nebi,

Candan geçtim,serden geçtim dilerim bir seni,

Artık yunus gibi 'bana seni gerek seni.

1.5.05